شهرستان آمل

شهرستان آمل

 

شهرستان آمل در مرکز استان مازندران قرار دارد و از شمال به شهرستان محمودآباد، از شرق به شهرستان بابل، از شمال شرقی به شهرستان بابلسر و از غرب به شهرستان نور و
از جنوب به استان تهران محدود می‌شود.

این شهرستان با

جمعیتی برابر با ۳۴۳٬۷۴۷ نفر جمعیت (شهر آمل؛ ۱۹۷٬۴۷۰ نفر) و ۳۱۸۵ کیلومتر مربع مساحت دارای دو
شهر آمل و رینه و سه بخش مرکزی، لاریجان و دابودشت است.

شهر آمل واقع در جلگه مازندران و طرفین رود هراز با ارتفاع ۷۶ متر از سطح دریا در ۵۲ درجه و ۲۱ دقیقه طول شرقی و ۲۶ درجه و ۲۵ دقیقه عرض شمالی و در فاصله ۷۰ کیلومتری غرب ساری، مرکز استان، ۱۸ کیلومتری جنوب دریای خزر و شش کیلومتری شمال دامنه کوه البرز و ۱۸۰ کیلومتری شمال شرقی تهران قرار دارد

شهرستان باستانی آمل که از واژه آمل که گونه پهلوی آن آموی (Amui) است، نصراله هومند در جزوه آشنای مختصری با شهر آمل می‌نویسد: «تز میان همین اقوام مهاجر آریائی (آزادگان) مادها و آماردها شاخه‌ای دیگر با نام آموهائی برای بدست آوردن سرزمینی بزرگ و آباد از سرزمین اصلی خود مهاجرت نموده و در کناره رود هراز (هرهز) آرام یافتند. چنانکه این قوم توانستند در کنار (ه) غربی همین رود شهری را بنا کنند و نام قبیله و قوم هود را بر آن شهر بنهند. با گذشت زمان به گونه‌های: آموری، آمو، آمل بدل شد.» و سرانجام نتیجه می‌گیرد :«منظور از این همه اشارات و یادآوری‌ها این بود که «آموئی‌ها» مردمان اولیه سرزمین آمل و اطراف از سمت غرب به شرق مهاجرت نکردند بلکه از شرق دریای خزر به مازندران (تبرستان) مهاجرت نموده ساکن شدند و... واژه‌هایی مانند آمارد، آملد، امرته را نمی‌توان ریشه لغوی شهر آمل به حساب آورد در صورتی که با اندکی دقت و توجه می‌توان (ریشه واژه آمل را به اینگونه بدست آورد: آمل – آمو – آموی- آمویه.»)

باتوجه به اسناد تاریخی این شهر حداقل از دوره ساسانی تا دوره مغول پایتخت مازندران بوده‌و در سه سلسله پایتخت رسمی ایران بوده‌است علویان، مرعشیان، اشکانیان و در دوران اساطیری منوچهر و بهرام و فریدون نیز پایتخت ایران بوده‌است. موقعیت استراتژیک شهر آمل و رودخانه هراز، توسعه بخش‌های کشاورزی، تجاری، صنعتی و گردشگری منطقه را در سالهای اخیر تسهیل نموده‌است. محصولات عمده کشاورزی آن، برنج، گل و گیاه، دانه‌های روغنی کلزا، سبزیجات و علوفه می‌باشد.

جاذبه‌های گردشگری و آثار تاریخی و طبیعی

قله دماوند، امامزاده ابراهیم، بقعه میر بزرگ مرعشی، بقعه سید میر حیدر آملی، قلعه ملک بهمن، نقش برجسته ناصرالدین شاه یاشکل شاه، پارک جنگلی میرزا کوچک خان، حرم و زائر سرا امامزاده عبدالله، پل دوازده چشمه، برج آرامگاهی ناصرالحق اطروش، پارک ملی لار و سد لار، مسجد آقاعباس، مسجد حاج علی کوچک، قلعه کهرود، دهکده الیمستان، مسجد جامع آمل، امامزاده قاسم، منطقه تفریحی آب گرم لاریجان(کوهستان، چشمه، آب معدنی)، کاروانسرای کمبوج، کاروانسرای تنگ سفید آب، قله دو برار و کوه قره داغ، مقبره سلطان شهاب الدین، گرم رود، آبشار سر آسیاب، آبشار دو کوهک، قلعه شیر، یخچال دوبل سل، حمام صفوی دینان، سقانفار زرینکلا، خواجه یعقوب، آب گرم شاهندشت، منطقه تفریحی آب اسک و امیری و نوا و لاسم و خشواش(آب معدنی، کوهستان، چشمه، علفزار)، رودخانه و جنگل بلیران، حسینیه آمل، حمام شاه عباسی، حمام میر صفا یا میر(صفی)، غار کمربن، قلعه کوه، راه ساسانی تنگ بند بریده، مقبره درویش شیخ اسماعیل، پل سنگی، امامزاده عبدالله وانا، سقانفارها، حسینه و تکایا طایفه‌های آمل، تکیه شاهاندشت، برج سی شاهاندشت، رباط سنگی آبشار اول و دوم، قلعه آرودشت لار، پارک نمونه تفریحی امام زاده عبدالله هلومسر (کوهستان، جنگل)، آب معدنی استرا باکو، آبگرم رینه، آب معدنی آمولو، آبشار شاهاندشت، آبشار تیمره، آبشار پرومد، بقعة شمس آل رسول، آتشکده، بازار قدیمی، چشمة آبگرم آب آهن یا آب فرنگی، حمام اشرف السلطان، برج هشتل، غار گل زرد، غار سیاه پور، کاخ شهرداری، شهر قدیم آمل(خانه‌ها، عمارت‌ها، کاخ‌ها، دخمه‌ها)، آبشار سنگ درکا، پل معلق، تالاب سرخرود آمل، حاشیه‌های رودخانه هراز، دخمه‌های کافر کلی، آبشار یخی، مسجد حاج علی کوچک، قبر‌های گبری پلمون، آبشار و چشمه کلرد و آملو، جنگل زیارو(بام آمل)، ساختمان دارایی(موزه تاریخ)، مدرسه امام خمینی(مدرسه و عمارت پهلوی)، قدمگاه خضر نبی، خانه حاج علی ارباب، خانقاه و مسجد امام حسن عسگری، چشمه آبگرم قلابن استرابکو، آب آهن فرنگی، غار اسک، امامزاده هفت تنان و محمد قریشی، مقبره مولانا سید حسن ولی، سقانفار هندوکلا، برج دیدبانی امیری، کاوانسرای لار، آبشار یخی، آبشار شیخ علی خان، آبشار آب مراد، آبشار و قله کاعون، کوه و قله دو برار لاسم آمل، قله امامزاده قاسم، شکارکاههای لاریجان، آبشار دریوک و آبشار کوه اره، دشت نمارستاق و دشت لرا(لهرا)، غار الیاس تنگه، حسینیه مدنی، چشمه آب گرم، تپه باستانی قلعه کش، تخته سنگ کوه، آبشار ماهان، تکیه‌های آمل، دشت شقایق پلور، عمارت مدنی، مقبره شیخ شهاب الدین، قلعه ماهانه سر و محوطه شهر قدیم آمل و تپه‌های باستانی و تپه‌های اساطیری منطقه هراز و لاریجان آمل.

شهر آمل از شهرهای بسیار قدیمی ایران در استان مازندران است.ابن خردادبه:<<از زمان پادشاهی فریدون تا زمان بهرام گور آمل پایتخت دنیای مسکون بود>>.حمدالله مستوفی بنای شهر را به طهمورث پادشاه پیشدادی نسبت می‌دهد.شهر آمل یک شهر توریستی و زیبا در قلب شمال کشور است. فردوسی از آمل چنین ذکر کرده‌است: از آمل گذر سوی تمیشه کرد نشت اندر آن نامور پیشه کرد از آمل همه بندگان تواند به ساری پرستندگان تواند چنین تا به شهر بزرگان رسید ز ساری و آمل به گرگان رسید یا راوی این چنین ذکر می‌کند: رسیدم به آمل شهر هفت رنگ همه شاعر و عارف و مرد جنگ بزرگان ایران زمین و بزرگان شهیر ز میر حیدر فخر رازی و ابن جریر

در تاریخئ طبرستان ابن اسفندیار کاتب (تالیف ۶۱۳ ه-ق)چنین آورده‌است:<<در قباله‌های کهن مذکور است که معنی آمل به واژه طبری آهوش است وهش وهل مرگ را گویند و کنایه از این است که تو را هرگز مرگ مباد>>. در کتاب راهنمای شمال فرخ عفاری در تاریخچه آمل چنینی آورده‌است: خسرو پرویز آمل را توسعه داد از آن به بعد این شهر مدت‌ها مقر حکومت و پایتخت حکام محلی مازندران بود. مازیار به امر محمد ابن موسی نماینده مامون این شهر را ۸ ماه محاصره کرد وسرانجام فتح و بعد از تصرف شهر دستور خراب کردن دیوارهای آن را صادر کرد اما بعد پشیمان شد. اصطخری در کتاب مسالک و ممالک چنین آورده‌است:<<و از همه طبرستان ابریشم بسیار خیزد خاصه به آمل>> ابن حوقل چنین نوشته: <<آمل از قزوین بزرگتر و بسیار پر جمعیت تر بود>>. ابن اسفندیار (۶۱۳ه-ق) آمل را بازار جهانی روزگار خود معرفی و ذکر کرده بود. ابن راوی در کتاب خود آمل را بزرگتر از اصفهان و قزوین می‌خواند. بعضی از مورخان و جغرافی نویسان سابقه‎ آمل را به دورهْ پیشدادیان و کیائیان نسبت داده‌اند و آثار آمل را به مادها نسبت داده‌اند.. احتمالاُ مردم آمل در زمان حکومت مهدی خلیفهْ عباسی، به دین اسلام گرویدند و بعد از آن بناهای اسلامی در آنجا ساخته شد. اوایل قرن هفتم حسام الدین اردشیر مرکزیت را از ساری به آمل آورد و قصر خود را در آنجا برپا داشت. در سال ۷۹۵ هـ. ق امیر تیمور گورکانی آمل و ساری را غارت کرد و فرمان قتل عام ساکنین آن‌ها را صادر کرد و سه قلعهْ مهم از جمله ُ ماهان سر ُ را با خاک یکسان کرد. از آن پس آمل روبه ویرانی نهاد. آمل جدید در جوار شمال آمل قدیم بنا شده‌است. ابن اسفندیار آملی، مؤلف کتاب تاریخ طبرستان نام شهر آمل را برگرفته از نام دختری افسانه‌ای به نام آمله می‌داند که دختر یکی از امیران دیلمی و همسر فیروزشاه، حاکم بلخ بوده‌است.

آمل در قدیم شهری آباد، وسیع و پر جمعیت بود. ابوالفضل بیهقی، در کتاب تاریخ خود در فصل حرکت مسعود غزنوی با لشکریانش به آمل، این شهر را چنین توصیف می‌کند: «و امیر به شتاب براند و به آمل رسید روز آدینه ششم جمادی‌الاولی، و افزون پانصد و ششصد هزار مرد بیرون آمده بودند؛ مردمان پاکیزه‌روی و نیکوتر، و هیچکدام را ندیدم بی‌طیلسان شطوی یا توزی یا تستری یا ریسمانی… و گفتند عادت این است… و من که بوالفضلم پیش از تعبیه لشکر در شهر رفته بودم، سخت نیکو شهری دیدم، همه دکانها درگشاده و مردم شادکام» در قرن پنجم وقتی با همت خواجه نظام‌الملک طوسی، وزیر کاردان و با کیاست سلجوقیان و صاحب کتاب معروف سیاست‌نامه (سیرالملوک)، قرار شد مدارسی به سیاق دانشگاه‌های امروزی به نام نظامیه در شهرهای بزرگ جهان آن روز از جمله بغداد، دمشق، بلخ، نیشابور و بخارا تأسیس شود آمل از جمله شهرهایی بود که در کنار شهرهای فوق صاحب نظامیه گردید، و از این رو آن را هفت شهر می‌نامند و هرودت می‌گوید:مردم آریایی هزاران سال پیش از میلاد مسیح در آمل سنکی گزیده‌اند.

فرهنگ و مراسم‌ها

از نظر شعر، ادب، هنر، خطاطی، تاریخ، سیاست، فقه، تفسیر و فلسفه مشاهیر زیادی از این شهر برخاسته‌اند. آمل از فرهنگ و تمدن بسیار کهن و اصیل آریایی برخوردار است و به دلیل داشتن این تمدن باستانی و دیرینه مراسم‌های باستانی و به دلیل علاقه به دین و مذهب مراسم مذهبی بس با شکوهی در این دیار کهن برگزار می‌گردد، پس از گرویدن مردم آن به اسلام، برخی از مراسم باستانی بسته به فرهنگ مردمان مختلف مازندرانی با آداب اسلامی در آمیخته و بنا بر این شیوه اجرای آن در هر روستا با روستای دیگر متفاوت است